Vaccinatiedag
Er klinkt opgetogen geroezemoes in de gang voor ons agogen-kantoor. Iets dat ik lang niet heb gehoord. Het is 7:00 uur, ik begin normaal meestal niet zo vroeg met werken. Maar vandaag is een bijzondere dag, we gaan vaccineren! Eén voor één halen de verzorgenden hun –met heel veel zorg door artsen en verpleegkundigen opgetrokken- vaccinaties op voor hun eigen afdelingen. Er is voor gekozen om de vaccinaties zoveel mogelijk bij de ochtendzorg aan de bewoners te geven. Ze zijn dan vaak nog heel ontspannen en iedereen die al gevaccineerd is weet; je moet je bovenarm ontspannen houden! Ook hoeven bewoners niet een keer extra uit de kleren geholpen te worden, dat scheelt weer. Als agogenteam zijn we extra aanwezig voor mensen die het wellicht spannend vinden, die wat afleiding of extra toezicht nodig hebben tijdens of na de prik. Maar eigenlijk hoef ik weinig te doen. Alles loopt als een geoliede machine. Hulde aan het team van artsen, verpleegkundigen, zorgmedewerkers en managers die deze hele operatie (want dat is het!) in no time op touw hebben weten te zetten. Om het af te maken verzorgt de keuken een uitgebreid ontbijt voor de bewoners en wat lekkers bij de koffie voor alle medewerkers. We zijn er echt nog niet, maar we vieren toch een klein feestje vandaag! Hoop Na de heftige covid uitbraak waar ik eerder over schreef in deze blog, laurablogt.weebly.com/blog/op-slot , voelt vandaag als een eerste overwinning. Als een eerste stap op weg naar weer een beetje leven in de brouwerij. Als ik naar huis rijd, klinkt de Jarusalema song uit de speakers. Ik zet hem een tikkie harder... Het geluid van hoop en saamhorigheid in ziekenhuizen en verpleeghuizen in de afgelopen maanden. Zouden we dit nu dan echt achter ons gaan laten? Ik pink weer eens een traantje weg, maar dit keer van blijdschap en goede hoop! Exitstrategie Een paar weken later volgt het 2e vaccin en nog weer 2 weken later zijn de meeste bewoners optimaal beschermd. We plannen een overleg dat we “Covid Exitstrategie” noemen. Wekelijks kwamen we in de afgelopen tijd bij elkaar. Stapje voor stapje bespraken we de mogelijke versoepelingen en voerden we deze door. Het is nog best wel spannend. Door de vele lege bedden duurt het even voor we een echt hoge vaccinatiegraad hebben en wat meer versoepelingen aandurven. Maar in een paar weken huizen er meer dan 30 nieuwe bewoners in en bijna wekelijks kan er weer iets meer dan de week daarvoor. Het leeft weer in huis! En nu, twee maanden na de eerste prik, loop ik op de afdeling en klinkt er weer muziek op het plein. Of ruikt het naar vers gebakken koekjes. Bewoners mogen weer van de afdelingen af naar activiteiten, de pleinen zijn open en ze kunnen zich weer vrij bewegen. Er mag weer gezongen worden. Op de kamer mogen (gevaccineerde of negatief geteste) echtgenoten hun partner of kinderen hun ouders ein-de-lijk weer een knuffel geven. Het levert ontroerende momenten op... Terwijl de coronacijfers er niet best uitzien, er in de maatschappij nog zoveel discussie is over versoepelingen, zie ik hier in deze kleine afgeschermde wereld, wat vaccinaties daadwerkelijk doen. Het verpleeghuis is een voorbeeld voor de wereld in het klein... Hoe we alle strenge regels weer langzaam los kunnen laten. Hoeveel opluchting, blijdschap en vrijheid dit brengt. Voor bewoners, maar zeker ook voor ons als medewerkers. Ik at vandaag voor het eerst mijn boterham weer eens op in ons prachtige vernieuwde restaurant. Het was net een uitstapje! Even weg bij de computer. Even uit dat muffe kantoor. Even écht pauze houden...het is een jaar geleden dat dat kon en voelt als een enorme overwinning!
3 Comments
|
In het kortLaura, 38, werkzaam in de intramurale ouderenzorg sinds 2004 als activiteitenbegeleider, dagbestedingscoach en duizendpoot in allerlei projecten. Na 3 jaar als sociaal agoog, nu teammanager zorg. Archieven
July 2023
Categorieën |