Mijn vrouw Karin en ik verzamelen op de afgesproken plek, midden in de woonwijk Muziekwijk in Almere. Vandaag gaan we naar het theater op locatie. In de Toonladder, een locatie van Zorggroep Almere, speelt het Vlaamse theatergezelschap “Het bad van Marie” het stuk “Het Rusthuis” (Vlaams voor Verpleeghuis). Ik heb van collega’s die bij de Try Out waren al gehoord dat het een hele bijzondere ervaring zal worden.
In de startblokken…eeh rolstoel! We komen aan bij een grasveldje met een partytent en een rij opgestelde rolstoelen met vrolijke vlaggetjes er aan. We zijn direct in de stemming. Karin neemt plaats in de rolstoel en ik ga duwen. Hilariteit alom. We komen aan in het opslaghok van de Toonladder. Daar zien we een film van een vader en dochter. Vader gaat verhuizen naar het verpleeghuis. Dochter gaat hem brengen. Het valt voor allebei niet mee, dat voel je door de film heen. De opgewonden stemming maakt plaats voor stilte. Wat neem je mee, als je naar een verpleeghuis gaat? Dierbare foto’s, herinneringen, maar niet je dierbare koffiezetapparaat. Want die hebben ze daar wel. Ben ik toeschouwer? Theaterbezoeker? Of toch niet…? We vervolgen onze weg en krijgen een rondleiding door de Toonladder. De technische dienst levert ons over aan een vrijwilligster en die levert ons weer over aan…ja, wie eigenlijk? Ik raak de draad al een beetje kwijt. Er lopen hier zoveel mensen! Onderweg komen we van alles tegen. De schoonmaakster, het keukenpersoneel, de activiteitenbegeleider, de drukke zusters, medebewoners, en per abuis zijn een dochter en haar moeder –die hier binnenkort ook komt wonen- verdwaald in onze groep. We mogen binnen kijken bij een bewoonster van de Toonladder, in haar knusse kamertje. Onder de indruk luisteren naar wat ze te vertellen heeft. Dan weer belanden we ergens in een tuinstoel. Krijgen een dekentje over onze knieën, een bekertje met een pil. Ik weet niet wat voor pil. Ik krijg een portemonnee met oude foto’s in mijn handen. Ik herken de foto’s niet. De jonge zusters rennen heen en weer. Wat zijn ze toch druk, die meiden. Ik vraag maar niks, laat het over me heen komen. Bingo Er komt vast vanzelf iemand die me vertelt wat er nu komt. En jawel, we worden weer meegenomen. Via de directie komen we bij de Bingo terecht. Het duizelt me. Wie is nu wie? Hoe ben ik hier nou eigenlijk gekomen? Wat komt er hierna? Ik speel het Bingo spel maar mee. Om me heen vraag ik mensen “Zit u hier al lang? Weet u of dit het eindpunt is? Is het hier afgelopen?” Mensen om me heen weten het ook niet en kijken me niet begrijpend aan. Besef Dan ben ik even stil. Het komt bij me binnen. Wat het theatergezelschap hier neer weet te zetten in samenwerking met bewoners en collega’s van de Toonladder is ontzettend knap. Niet alleen geeft het een zeer vermakelijke en soms hilarische inkijk in het leven in een verpleeghuis, het doet je vooral beseffen hoe het moet zijn om hier te komen wonen. Om als nieuwe bewoner – al dan niet met dementie- te gaan verhuizen. Al die indrukken, het niet meer weten waar je vandaan komt, waar je naar toe gaat. Er maar blind op moeten vertrouwen dat er wel weer iemand komt die je de weg wijst. Je de juiste pillen geeft, bij de hand neemt. Die je maar vertrouwen moet. Omdat je simpelweg niet anders kán. Een rilling loopt over mijn rug. Ik hoop het nooit mee te maken en heb met terugwerkende kracht dubbel zoveel respect voor al die mensen, die het ondergaan. Verhuizen naar een verpleeghuis. Het is zelden een eigen keuze.
0 Comments
|
In het kortLaura, 38, werkzaam in de intramurale ouderenzorg sinds 2004 als activiteitenbegeleider, dagbestedingscoach en duizendpoot in allerlei projecten. Na 3 jaar als sociaal agoog, nu teammanager zorg. Archieven
July 2023
Categorieën |